Jesteśmy pokoleniem, które zjebało wszystko, ale i tak jesteśmy piękni. Rodzimy się by umrzeć.

Cześć! Mimo, iż przeziębienie chce przykuć mnie do łóżka, ja się nie daję, bo grzech wylegiwać się w taką pogodę! Spędziłam świetne popołudnie z Izą. Pochodziłyśmy po mieście, popstrykałyśmy MNÓSTWO zdjęć, a mój ryjek był dzisiaj wyjątkowo fotogeniczny. Ciekawe czy będzie też jutro... bo czeka mnie następne fotograficzne popołudnie! Nie mogę się doczekać. Piątek bardzo mi się podobał. Było ciepło, ptaki ćwierkały, a słoneczko ogrzewało kark. W szkole... jak to w szkole. Poprawa z matmy, koszmar *-* I teścik z angola! Słabo poszedł... awww.

Nie rozumiem paradoksu pogrzebów. Wszyscy zawsze płaczą, mają puste spojrzenia i nie kontaktują. Doskonale rozumiem, że strata bliskiej osoby jest bolesna, ale wydaje mi się, że ludzie powinni się cieszyć, że owa osoba odeszła od nas do Boga. To chyba najważniejsze... To cel do którego dążymy całe życie. Niedawno miałam okazję być na pogrzebie mojej dalekiej ciotki. Było dość smutno. Gdy ceremonia dobiegała końca, cieplutki wiatr rozwiał mi włosy, a słońce zaświeciło w oczy. Poczułam, że to taki jak gdyby "znak" od cioci. Nie mam zamiaru zmieniać czegoś co od wieków wygląda tak samo, także płaczcie ludzie, płaczcie. To brzmi banalnie lecz takie jest moje zdanie. Przepraszam

Moje ulubione