Robię to co kocham

Będąc jeszcze mało świadomym dzieciakiem, w wieku dziewięciu lat rodzice sprawili mi i mojej siostrze dwa konie. Co my na nich nie wyprawiałyśmy! Mimo, że nikt wtedy nie uczył mnie profesjonalnej jazdy konnej załapałam temat i sama z roku na rok jeździłam coraz odważniej. Kochałam je. Kochałam wszystko co było z nimi związane. Na co dzień zajmował się nimi mój dziadek, a jako, że to starszy człowiek, stracił już siły na opiekę i nadszedł czas rozłąki. Razem z siostrą pożegnałyśmy Jarkę i Jamajkę ze łzami w oczach, ale powędrowały w dobre miejsce, do innej stajni. 

Noi nadeszła przerwa w jeździe. Trwała około sześciu lat. To dużo, wiem. Cały ten czas tęskniłam za końskim grzbietem i zapachem siana. Próbowałam pojedynczych jazd w okolicznych stadninach, ale to nie było to samo. Nie zdążysz stworzyć relacji z koniem podczas 45-minutowej jazdy. 

Aż tu nagle! Mój sąsiad, z którym dzieli mnie tylko asfaltowa droga, przyprowadził cztery konie. Długo zastanawiałam się jak do niego zagadać i w końcu to zrobiłam. Córka sąsiada jest instruktorką jazdy konnej, przyjeżdża tutaj również koleżanka z czasów podstawówki, więc czego można więcej chcieć? Już od jakichś dwóch miesięcy jeżdżę z nimi na koniach. Nareszcie profesjonalne podejście i prostowanie moich błędów, których nauczyłam się jako samouk kilka lat wcześniej. Zaczynam skakać, a gdzieś tam z tyłu po głowie chodzi mi nawet brązowa odznaka. 

Konie sprawiają mi tyle radości, że aż trudno jest mi to opisać. To jest wiatr, adrenalina, praca z żywym stworzeniem. Podczas jazdy nie myślę o niczym! Jestem tylko ja i koń. Wspaniałe uczucie, reset dla mózgu. Wkładam w jazdę mnóstwo energii i serca, bo czuję, że mnie to spełnia i daje poczucie satysfakcji. Nie wspominając już o dobrym treningu dla pośladków! :D

Róbcie to co kochacie i nie czekajcie tyle co ja! Bo sześć lat to zdecydowanie za długo.

Ja na Patisonie :-)